5. List

Draco po raz kolejny w tym miesiącu odwiedził grób matki. Choć starał się zmienić swoje życie na lepsze, to i tak wszyscy czarodzieje uważali go za mordercę. Nawet to, że pomagał przy odbudowie zamku, nie zmieniało ich zdania.

Zaraz po wyjściu ze szpitala wyjaśnił wiele spraw z Potterem i zdarzyło im się czasem zamienić ze sobą parę słów. Oczywiście, na początku nie było tak łatwo, oboje zachowywali się dość dziecinnie. Nie można było nazwać tej relacji przyjaźnią, ale teraz przynajmniej nie odnosili się do siebie z nienawiścią. Ron Weasley uważał, że taka nagła przemiana Draco to jakiś podstęp, który miał na celu pomścić Voldemorta.

Draco pomyślał o Hermionie i Weasley’u. Szybko ujawnili swój związek i wydawać by się mogło, że byli szczęśliwi, jednak młody Malfoy miał wrażenie, że Gryfonka do końca czuła się z tym dobrze, ale przecież tak naprawdę nie znał jej, więc nie chciał się wtrącać w nie swoje sprawy.

Znajdował się przy rodzinnym grobowcu i patrzył na wyryte w kamieniu nazwisko. Kiedyś może i budziło respekt, ale czy z właściwych pobudek? To Lucjusz sprawił, że ludzie bali się i nienawidzili Malfoyów. Teraz jednak to nazwisko czarodziejom kojarzyło się tylko i wyłącznie z tymi, którzy poparli Voldemorta i za to spotkała ich kara.

Wreszcie Draco zrozumiał, co Astoria miała na myśli, kiedy wspomniała o swoim ojcu, gdy wychodził ze szpitala. Bała się, że jeśli zabierze go ze sobą do domu, pan Greengrass skrzywdzi Draco. Choć rodziny jego i Astorii znały się bardzo długo, to mimo tej wieloletniej przyjaźni, młody Malfoy wiedział, że jego obecność nie byłaby najlepiej odebrana w domu Greengrassów. Ojciec dziewczyny był bardzo porywczym człowiekiem i nie tolerował zabijania czarodziejów. Nawet jeśli takowe oskarżenia były nieprawdziwe.

Draco przypomniał sobie, jak po wyjściu ze szpitala natknął się na Blaise’a. Czarnoskóry przyjaciel odciągnął go z dala od natrętnych spojrzeń i, patrząc na niego uważnie, powiedział:

- Stary, wiem, że to nie pora na takie rozmowy, ale po prostu muszę to wiedzieć.

Draco miał wtedy w myślach zdarzenie sprzed paru chwil. Wściekłość, którą zobaczył w oczach tamtego mężczyzny i jego słowa nie dawały mu spokoju. Tym bardziej nie potrafił skupić się na tym, co mówił Blaise.

- O co chodzi? – zapytał przyjaciela, przechylając głowę na bok. Usiłował skupić na nim całą swoją uwagę.

Blaise zagryzł wargę i spojrzał na niego z niepewnością.

- Usłyszałem parę dni temu, że… Że zabiłeś Crabbe’a – wydusił z siebie po paru chwilach.

Draco uniósł brwi. A więc to dlatego wszyscy myślą, że jest mordercą!

- A ty naprawdę w to wierzysz? – zapytał cicho.

Blaise spuścił głowę, lekko zawstydzony.

- Jeśli mam być szczery, to na początku nie wierzyłem – odparł, podnosząc głowę. W jego oczach czaiły się strach i niepewność. – A teraz nie jestem pewien.

- Masz mnie za mordercę? – drążył Draco. Starannie zamaskował burzę uczuć, jaka w nim szalała. W jego głosie nie było śladu emocji, a twarz nie wyrażała absolutnie nic.

- Nie wiem! – wybuchnął Blaise. – Jesteś moim kumplem, znam cię długo, ale zmieniłeś się. W zeszłym roku powiedziałeś mi, że masz plan, jak zlikwidować Dumbledore’a, a kilka dni później, stary już nie żył. Jak myślisz, co powinienem o tym myśleć?

- Zabini, nie pamiętasz już, kto zabił Dumbledore’a?

- Niby pamiętam, ale byliście tam we trójkę. Skąd mam wiedzieć, kto mówi prawdę? Może Snape tylko cię krył? – pytał Blaise, machając rękoma. Nie mógł stać w miejscu i patrzeć w oczy najlepszemu przyjacielowi. Odwrócił się plecami od Dracona.

- Jeśli tak bardzo cię to nurtuje, Zabini, to pogadaj z Potterem. Może jemu uwierzysz, on był razem z mną, Goylem i Crabbem w Pokoju Życzeń – wycedził Draco, tracąc nad sobą panowanie. Już nie mógł dłużej trzymać emocji na wodzy. Jedna sprawa, że ludzie uważają go za mordercę, ale nie potrafił pojąć tego, jakim cudem Blaise uwierzył w te plotki. – A, i odpowiadając na twoje pytanie – nie zabiłem Crabbe’a – warknął. Blaise odwrócił się do niego powoli, ale Draco nie dał mu dojść do słowa i bezlitośnie kontynuował. – Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego, Zabini. Myślałem, że jesteś moim przyjacielem.

Draco wyminął czarnoskórego Ślizgona, nie patrząc nawet na niego. Blaise złapał go mocno za ramię, ale Malfoy szarpnął się i przyspieszył.

- Bo jestem twoim przyjacielem, kretynie! – wrzasnął Blaise za nim, ale Draco się nie odwrócił. – Musiałem się tylko upewnić…

Młody Malfoy westchnął cicho i potrząsnął głową. Od tamtej pory nie zamienił z Blaise’em ani słowa. Być może zachował się trochę dziecinnie, ale nie spodziewał się, że jego własny przyjaciel mógłby podejrzewać go o morderstwo. Spojrzał jeszcze raz na grobowiec, a potem na niebo. Tego dnia, jak na początek sierpnia, pogoda była wyjątkowo ładna. Słońce przebijało się przez bielusieńkie chmury. Wiał delikatny wiatr.

Draco pomyślał o tym, że mógł w każdej chwili wejść do grobowca i stanąć w miejscu, gdzie pochowano jego matkę. Nie czuł się jednak na siłach, by to zrobić. Dreszcz wstrząsnął całym jego ciałem, kiedy pomyślał, że kilka metrów dalej, w zimnej trumnie leży jego martwa matka. Zawsze był realistą i wolał nazywać rzeczy po imieniu, więc nie przerażały go takie słowa. Brakowało mu jedynie ciepła Narcyzy.

Powinien wrócić do szkoły. Potter potrzebował pomocy, przecież w pojedynkę nie odbuduje całego zamku. A im bardziej Hogwart przypominał ten potężny zamek, tym mniej ludzi zostawało na terenie szkoły, żeby pomóc. Chociaż od bitwy minęły trzy miesiące, to wspomnienia po wojnie wciąż pozostawały żywe. I być może dlatego czarodzieje tak desperacko uciekali od miejsca, w którym wydarzyło się tyle zła, zupełnie zapominając o tych dobrych latach, pełnych śmiechu i miłości.

Draco został sam. Astoria rzadko z nim rozmawiała, była zbyt zajęta pracą w szpitalu. Pochwaliła mu się, że dostała propozycję stażu w świętym Mungu. Z Blaise’em nie zamienił słowa od ich ostatniej rozmowy, ale widział, że jego przyjaciel był szczęśliwy z Pansy. Oboje wydawali się być tak zajęci sobą, że zupełnie nie zwracali uwagi na otaczający ich świat. Teodor wyjechał do Bułgarii, bo, jak sam stwierdził, musiał odciąć się od ojca i w końcu zaznać w życiu odrobiny szczęścia. Często wysyłał listy do Draco.

Młody Malfoy nie miał się do kogo zwrócić, dlatego znalazł sobie w lochach ocalałą klasę i  spędzał tam noce. Było tam potwornie zimno, ale przynajmniej nikt mu nie przeszkadzał. Astoria zapytała go tylko raz gdzie śpi, ale zbył ją wtedy, więc darowała sobie niepotrzebnego wysiłku, bo wiedziała, że i tak nic z niego nie wydusi.

Draco nie chciał wracać do szkoły, ale przyrzekł w duchu matce, że przynajmniej w ten sposób wynagrodzi światu wszystkie złe uczynki rodziny Malfoyów. Położył przy wejściu mały bukiecik polnych kwiatów, który dostał rano od Astorii i teleportował się na teren odległy od szkoły. Widział stąd zamek i gdyby poszedł w prawo, znalazłby się na stacji w Hogsmeade.

Kiedy szedł drogą, którą mógł wejść na teren zamku, przypomniał sobie, kiedy wrócił do skrzydła szpitalnego, by doktor Grant skontrolował jego stan zdrowia. Nie miał na nodze żadnej blizny ani nawet śladu po ranie, ale uzdrowiciel uparł się, żeby go zbadać. Mężczyzna stwierdził, że z Draco wszystko było w porządku, jednak nakazał pić mu eliksir wzmacniający, tak na wszelki wypadek. Młody Malfoy w dobrym nastroju opuścił szpital i przy wejściu natknął się na Granger.

W rękach trzymała jakieś duże pudło. Zastanowił się, czemu nie użyła magii do jego przeniesienia, bo karton był ogromny i zasłaniał ją całą.

- Może ci pomóc? – zapytał, a ona z ulgą odstawiła pudło na bok.

- Nie trzeba, nie jest takie ciężkie – odparła, uśmiechając się lekko. Zauważył, że w kącikach jej oczu pojawiają się zmarszczki.

- Właśnie widzę – zażartował, a Hermiona wzruszyła ramionami.

Na chwilę zapadła między nimi cisza, ale dziewczyna szybko ją przerwała.

- Co tu robisz? Myślałam, że z twoją nogą wszystko już w porządku – powiedziała, przechylając głowę i przyglądając mu się uważnie.

- Bo jest w porządku – odpowiedział szybko. – Po prostu Grant dał mi jakiś eliksir wzmacniający, nic strasznego.

- To dobrze – uśmiechnęła się.

- Grant odwalił kawał dobrej roboty – powiedział Draco.

Hermiona zagryzła wargę.

- Owszem, ale potrafi być irytujący – rzuciła dziewczyna, schylając się po pudło. – Przepraszam cię, ale mam dużo pracy – powiedziała, patrząc na niego niepewnie i  z żalem.

- Nie ma sprawy – odparł szybko i podszedł do Hermiony, sprawnie zabierając jej z rąk karton. – Pomogę ci.

Hermiona zaprotestowała, ale widać było, że jej ulżyło. A Draco nie zdziwił się wcale. Pudło ważyło naprawdę dużo i zastanawiał się, jakim cudem tak drobna dziewczyna dała radę przynieść je aż do skrzydła szpitalnego.

Draco potrząsnął głową, by uwolnić się od wspomnień. Dotarł właśnie do bramy i auror, kiwając mu głową na powitanie, wpuścił go na teren szkoły. Od tamtego spotkania przy szpitalu Draco i Hermiona częściej ze sobą rozmawiali. Jako że dziewczyna miała coraz mniej pracy pomagając rannym, spędzała więcej czasu przywracając do stanu używalności hogwardzkie klasy. Czasem zamieniali ze sobą jakieś zdawkowe uwagi, ale zdarzyło im się porozmawiać na poważne tematy. Nie było tak łatwo na początku przejść do takiego stanu rzeczy, ale im częściej przełamywali te bariery, tym mniej czuli się nieswojo w swoim towarzystwie.

Draco szedł szeroką piaskową drogą. Rozglądał się wokół. Naprzeciwko niego widać było, już w całej swojej potędze i okazałości, Hogwart. Strzeliste baszty i wieżyczki sprawiały, że kręciło mu się w głowie. Przez moment jego wzrok zatrzymał się na Wieży Astronomicznej i w myślach zobaczył wydarzenia z zeszłego roku. Teraz strach zastąpił wstyd. Nie mógł darować sobie, że w ogóle planował zabić Dumbledore’a. Być może gdyby starzec żył, do wojny by nie doszło i nie zginęłoby aż tylu czarodziejów. Draco potrząsnął głową. Nie mógł cofnąć czasu, nawet gdyby bardzo tego chciał.

Szedł prosto przed siebie, nie zwracając uwagi na komentarze i spojrzenia, które rzucali czarodzieje przy wejściu do zamku. Wśród sporego tłumku Draco wypatrzył Pottera. Przez chwilę zastanawiał się, czy powinien do niego podejść, czy może zaczekać. Wybraniec był jednak zajęty rozmową, więc Malfoy stwierdził, że nie będzie mu przeszkadzał. Wszedł do szkoły, kiwając Potterowi głową.

Sala Wejściowa wyglądała prawie tak samo jak przed wojną. Jednak Draco miał wrażenie, że mury zamku wywierają na niego jakiś wpływ, nie pozwalając mu zapomnieć o wydarzeniach sprzed trzech miesięcy. Młody czarodziej pomyślał, że już zawsze tak będzie. Że już nigdy nie będzie mógł wejść do szkoły i nie pomyśleć o wojnie. Voldemort zostawił spory ślad w jego życiu, nie tylko fizyczny.

Draco usiadł na schodach, ignorując prychnięcia czarodziejów. Nawet to, że Potter publicznie z nim rozmawiał, nie pomagało w jego sytuacji. Jeśli już raz magiczna społeczność uznała go za mordercę, mordercą pozostanie do końca życia. Bez względu na fakty.

Chłopak patrzył na pracujących ludzi. Nie miał sił, by podnieść się i im pomóc. Wątpił nawet, czy oni zechcieliby przyjąć pomoc od kogoś takiego jak on. Pozostawało mu tylko siedzieć i obserwować. Po kilkunastu minutach w Sali Wejściowej pojawił się Potter. Kiwał głową na powitanie czarodziejom, jednak kierował się w kierunku Draco. Malfoy podniósł się i podszedł do Wybrańca.

- Wydawało mi się, że coś ode mnie chcesz – powiedział Harry, obserwując z uwagą reakcję Draco. Jego zielone oczy były przeszywające.

- Tak – przyznał. Potter uniósł brwi i czekał cierpliwie. Wojna sprawiła, że nie był już tak porywczy jak wcześniej. Uspokoił się i wyciszył. – Zastanawiałem się, czy nie znalazłeś przypadkiem listu… od mojej matki – wydusił z siebie na jednym oddechu.

Harry zmarszczył brwi i milczał przez chwilę. Potem jego twarz rozjaśnił uśmiech.

- Nie ja go znalazłem, tylko Hermiona – odparł na to. – Poprosiła mnie, żebym ci go przekazał, kiedy o niego poprosisz – dodał.

Draco zastanowił się. List od matki miał w kieszeni spodni. Znalazł go w grobowcu, kiedy chował Narcyzę. Hermiona musiała znaleźć pergamin w jego rzeczach, kiedy trafił do szpitala. Czemu więc nie wspomniała o nim, gdy rozmawiali ze sobą? Dlaczego przekazała go Potterowi, zamiast wręczyć go osobiście?

- Czemu nie dała mi go sama? – zapytał Draco, przechylając głowę.

Harry zawahał się przez moment, a potem spojrzał na niego z poważnym wyrazem twarzy.

- Jeśli mam być szczery, to przez Rona. – Potter skrzywił się nieznacznie.

- A co on ma z tym wspólnego? – drążył Draco, a Harry westchnął.

- Myślę, że powinniście wyjaśnić to sobie sami – odparł, drapiąc się po karku. – A, jutro zajmujemy się trzecim piętrem. Myślę, że do końca sierpnia wyrobimy się z odbudową zamku – zręcznie zmienił temat.

Widocznie Harry nie chciał ani usprawiedliwiać, ani oceniać zachowania Rona. W tej sytuacji Draco nie mógł zrobić nic innego, jak tylko pokiwać głową i odebrać od Harry’ego list. Obiecał sobie, że przeczyta go później, kiedy będzie w lepszym nastroju.

Wymienił jeszcze parę zdawkowych uwag z Potterem, a potem skierował się do lochów. Nie miał ochoty na niczyje towarzystwo i zastanawiał się nad zachowaniem Hermiony. Miała tyle czasu, żeby przekazać mu list, a tymczasem nie wspomniała o nim ani słowem. Co nią kierowało?

Zrobiłam sobie przerwę od opowiadań i śmiało mogę powiedzieć, że powoli wychodzi mi to na dobre. Mam więcej sił, chociaż nadal brakuje mi czasu. Jednak odpoczęłam i napisałam sporą część rozdziału na Jeszcze o nas oraz dokończyłam siódmy rozdział na Znalazłeś mnie. Także myślę, że wszystko idzie w dobrym kierunku.
Natomiast jeśli chodzi o tego bloga, to kolejne części będą pojawiały się co trzy tygodnie. Nałożyłam na siebie za dużo obowiązków i nie wyrobię się inaczej.
Pozdrawiam serdecznie i mam nadzieję, że rozdział się podoba!
PS Serdecznie zapraszam na Unfaithful heaven, gdzie można "podziwiać" moją (i nie tylko moją) grafikę :)