4. Morderca

Draco spędził w szpitalu tydzień.

Nie tylko on leżał na wąskim i twardym łóżku – w tym ponurym pomieszczeniu przebywało sporo osób, mniej lub bardziej rannych. Powietrze wypełniał zapach eliksirów oraz jęki czarodziejów. Grant starał się leczyć wszystkich na raz, ponieważ żaden inny uzdrowiciel nie chciał przybyć do Hogwartu. Widocznie uznali, że jeśli wojna się skończyła, to nie mają żadnych obowiązków wobec rannych czarodziei.

Draco obserwował pracę Granta i stwierdził szybko, że ten potrzebuje wielu rąk do pomocy. Mężczyzna  nie był znowu taki najmłodszy, jednak dwie czy trzy dodatkowe osoby na pewno ułatwiłyby mu pracę. Hermiona biegała od jednego pacjenta do drugiego i widać było, że jest wykończona. Pani Pomfrey, która do tej pory pracowała jako pielęgniarka, przebywała na przymusowym urlopie – profesor McGonagall zdecydowała, że ta powinna odpocząć i wyleczyć wojenne rany.

Pomimo magii i pomocy eliksirów, upragniona ulga w bólu nie przychodziła do pacjentów tak szybko, jak oni by sobie tego życzyli. Draco przekonał się o tym na własnej skórze. Jego noga, teraz już w pełni wyleczona, przestała boleć dopiero po kilku dniach.

Kiedy obudził się tamtego ranka, Astoria przez cały czas trzymała go za rękę. Okazało się, że był nieprzytomny przez prawie dwie doby! Grant podejrzewał nawet otrucie jakimś czarnomagicznym eliksirem, a Astoria odchodziła od zmysłów i nie chciała słyszeć o tym, że Draco może się nie obudzić. Zgodnie ze swoją obietnicą, Hermiona codziennie podawała mu ohydną miksturę, która, co prawda zmniejszała ból, jednak powodowała paskudne łomotanie w głowie.

Draco nie rozmawiał z żadnym z pacjentów. Miał wrażenie, że ci cały czas coś szepczą i wskazują na niego palcami. Jakby zrobił coś złego… Owszem, opowiedział się po nieodpowiedniej stronie i popełnił masę błędów, ale ostatecznie nikogo nie skrzywdził.

Blaise i Pansy odwiedzili go parę razy w szpitalu, ale nie zostawali na długo. Oboje dość mocno zaangażowali się w odbudowę szkoły i po ich twarzach widać było, że są szczęśliwi. W ciągu tych krótkich wizyt zasypali go ogromną ilością informacji z magicznego świata, który, sądząc po ich słowach, zmieniał się na lepsze.

Astoria siedziała przy nim całymi dniami, a w końcu, za namową Hermiony, odważyła się na pomoc pacjentom. Grant z wielką radością przyjął parę nowych rąk do pracy, a Draco ucieszył się, że bliska mu osoba robi coś pożytecznego i dobrego. Samej Astorii to zadanie sprawiało ogromną radość. Opiekując się innymi czarodziejami, którzy znajdowali się w szpitalu, dziewczyna nie zapominała o Draconie. Zwykle paplała bez sensu o zupełne nieistotnych sprawach, ale młody Malfoy nie był zły – wiedział, że Astoria robi to tylko po to, by on poczuł się lepiej.

Czas, który spędził w szpitalu, utwierdził go w przekonaniu, że Hermiona jest osobą niezwykle wrażliwą i dobrą. Biegała od jednego pacjenta do drugiego, poświęcając im cały swój wolny czas. Stopniowo łamała bariery między sobą a Draconem, nawet nie mrugając, kiedy ten rzucał złośliwe uwagi. Rozmawiała z nim na prawie każdy temat, nie osądzając go, ani nie wypominając mu poprzednich lat. Kiedy próbował ją przeprosić, ucięła rozmowę i stwierdziła, że nie chce rozdrapywać starych ran i woli zacząć ich znajomość od początku. Dziwił się, jak Hermiona może przechodzić nad wieloletnią nienawiścią do porządku dziennego, ale nie protestował. Była pierwszą osobą, która dała mu szansę, mimo tego, że jej przyjaciele stanowczo protestowali przeciwko temu.

Dość prędko stanął o własnych nogach i chciał wypisać się ze szpitala. Grant stanowczo mu tego zabronił, a jego słowa zostały potwierdzone faktem, że Draco po dłuższym wysiłku za szybko słabł. Młody Malfoy pragnął udać się na grób matki. Dawno tam nie był, a wiedział przecież, że nikt, oprócz niego, tam nie chodzi. Dlatego tak bardzo zależało mu na wyjściu ze skrzydła szpitalnego.

Miał zapewnioną doskonałą opiekę i, przede wszystkim, nocleg, jednak nie mógł znieść szeptów i rzucanych w jego stronę oskarżycielskich spojrzeń. Atmosfera była gęsta, a inni pacjenci nie odezwali się do niego nawet słowem. Po cichu mścili się za wszystkie krzywdy, które wyrządził Lucjusz oraz za lata wyzwisk i obelg ze strony Dracona.

Raz nawet próbował zacząć rozmowę z dziewczyną, chyba z Hufflepuffu, która leżała na łóżku obok niego, ale stchórzył, widząc jej zaciśnięte usta i obrzydzenie w brązowych oczach. Tyle lat gardził tchórzami, a tymczasem stał się jednym z nich. Czuł się żałośnie.

Astoria cieszyła się jak dziecko, gdy pewnego ranka Grant powiedział, że  Draco może bez obaw opuścić szpital. Młodemu Malfoyowi udzieliła się jej radość, ale zaraz zamyślił się. Być może wtedy po raz pierwszy uświadomił sobie, że Astoria żywi do niego głębsze uczucia. Nie chciał, by się w nim zakochała, bo zdawał sobie sprawę z tego, że nigdy nie odwzajemni jej uczuć. Nie potrafił jednak powiedzieć dziewczynie tego wprost; napawał się świadomością tego, że jest ktoś u jego boku.

Grant wysłał Draco do małego pokoju, uprzednio wręczając mu jego ubrania, żeby tam mógł się w spokoju przebrać. Gdy spojrzał na swoją nogę, nie znalazł żadnego śladu po ranie. Blizny pozostały jedynie w jego umyśle. Kiedy szybko się ubrał, poczekał na Granta. Uzdrowiciel zajmował się kobietą w średnim wieku, więc Draco nie chciał mu przeszkadzać.

Usiadł na swoim łóżku, teraz już pościelonym. Astoria zniknęła z pola widzenia chłopaka, a przy Puchonce, do której Draco chciał się odezwać, kręciła się Hermiona. Gdy Gryfonka odwróciła się w jego stronę, w jej oczach pojawiło się zaskoczenie.

- Czemu jeszcze tu jesteś? – zapytała.

W ustach innej osoby to pytanie mogłoby zabrzmieć niegrzecznie, ale ona była chyba po prostu ciekawa.

Draco westchnął i spojrzał na swoje dłonie. Odchrząknął.

- Chciałem tylko podziękować… - zaczął niepewnie i podniósł wzrok na dziewczynę. Zmarszczyła brwi w zamyśleniu. – Tobie i Grantowi – dokończył, mimo szyderczego prychnięcia Puchonki z sąsiedniego łóżka.

Hermiona uśmiechnęła się lekko i spuściła głowę.

- To nic takiego, naprawdę – odparła. – Nie masz za co dziękować – dodała jeszcze.

- Wręcz przeciwnie – powiedział szybko, a ona podeszła do niego i położyła mu rękę na ramieniu. Nie zrobiło to na nim wrażenia, przyzwyczaił się do jej dotyku.

- Skoro tak mówisz – wyszeptała. – Obiecaj mi tylko, że nie popełnisz tylu błędów, co… - zawiesiła głos; chyba nie wiedziała, jak dokończyć. Z wahaniem zabrała rękę i spojrzała mu prosto w oczy.

- Obiecuję – odparł pewnie.

Hermiona odsunęła się od niego i spojrzała gdzieś ponad jego ramieniem. Uśmiechnęła się szeroko.

- Przepraszam cię, ale muszę iść – powiedziała, a w jej głosie zabrzmiały nuty jakby żalu.

- Jasne, idź – odparł szybko, a Hermiona wyminęła go zręcznie i podeszła do pewnej staruszki. Draco wcześniej dowiedział się, że to babcia Neville’a Longbottoma. Kobiecina, mimo swojego niepozornego wyglądu, była bardzo głośna i stanowcza. Nie dawała sobie w kaszę dmuchać, a jedyną osobą, której pozwalała się dotknąć, była właśnie Hermiona.

Draco rozejrzał się po szpitalu. Nie lubił tego miejsca, ale nie miał dokąd pójść. Zdał sobie sprawę, że nie przychodzi mu na myśl żadne miejsce, w którym mógłby spędzić kolejną noc. Mógł oczywiście przespać się w jakiejś gospodzie, problemem były pieniądze. Bał się teleportować aż na Pokątną, do Banku Gringotta.

Zobaczył Granta, odchodzącego od pacjentki. Mężczyzna kierował się w stronę pomieszczenia, które uchodziło za jego biuro. Draco szybko wstał i podszedł do niego, a Grant nagle się zatrzymał. Miał nieobecny wzrok. Chyba się nad czymś zamyślił. Po kilku sekundach przytomniej spojrzał na Dracona, a na jego twarzy pojawiło się zdziwienie.

- Ty jeszcze tutaj? – zapytał Uzdrowiciel.

Draco powstrzymał się od prychnięcia. Jeszcze tydzień temu nie miałby skrupułów przed odpyskowaniem mu, ale od tamtego czasu coś się zmieniło. Zrozumiał wiele rzeczy, a przede wszystkim nauczył się szacunku do innych. Co, oczywiście, nie przychodziło łatwo.

- Tak, jeszcze tutaj – odpowiedział Draco po kilku sekundach.

Grant zmarszczył brwi.

- Źle się czujesz? – zapytał z troską.

Młody Malfoy szybko pokręcił głową.

- Nie, nic mi nie jest – odparł. Przynajmniej fizycznie, dodał w myślach. – Po prostu chciałem panu podziękować – wykrztusił z siebie po chwili i wyciągnął prawą dłoń w stronę Granta.

Kiedy mężczyzna uścisnął rękę chłopaka, Draco pomyślał, jak ciężko było mu podziękować za wszystko Uzdrowicielowi. Wcześniej nie okazywał wdzięczności nikomu. Ojciec nauczył go, że inni czarodzieje nie zasługują na coś takiego ze strony Malfoyów. A Draco wziął to sobie głęboko do serca.

Grant uśmiechnął się lekko. Malfoy zauważył, że ten mężczyzna nie potrzebował pieniędzy czy nagród za swoją pracę. Jemu wystarczyło zwykłe małe „dziękuję”. Uzdrowiciel przeprosił chłopaka i odszedł, zostawiając Draco samego na środku szpitala.

Kiedy wychodził, nie oglądał się za siebie. Czuł na plecach spojrzenia pacjentów i strzępki rozmów. Z tego, co udało mu się usłyszeć, wywnioskował, że nie był tu mile widziany i czarodziejom wyraźnie ulżyło widząc, że młody Malfoy opuszcza szpital. Chłopak drżącymi rękoma pchnął wielkie drzwi i znalazł się na korytarzu.

Zdziwił się, bo to piętro nie wyglądało tak źle, jak inne części zamku. Zachowało się bardzo dobrze, z wyjątkiem wybitych okien i zakurzonej podłogi. Draco ruszył powoli i zastanawiał się, gdzie mógłby pójść. W pierwszej kolejności chciał odwiedzić grób matki, jednak bał się teleportacji. Jego rozmyślania przerwała Astoria, która zawołała go po imieniu.

- Draco!

Chłopak odwrócił się w jej stronę. Od jakiegoś czasu widywał ją w mugolskich ubraniach, z włosami związanymi w kucyk i bez śladu makijażu na twarzy. Jej cera nabrała rumieńców. Ktoś mógłby powiedzieć, że nie wygląda jak czarownica z bogatej rodziny, ale Draco myślał inaczej.

Dziewczyna podbiegła do niego szybko.

- Powinnaś być w szpitalu – powiedział cichym, acz stanowczym głosem, wskazując głową na drzwi za jej plecami.

Astoria skrzyżowała ręce na piersiach i uniosła lewą brew.

- Czyżby? – zapytała buntowniczo. Zaraz jednak zmieniła wyraz twarzy na bardziej zatroskany. Wydawać by się mogło, że ciężko jej było złościć się na Draco. – Możesz na mnie poczekać – wyszeptała, podchodząc bliżej.

- Dam sobie radę – odparł pewnie, choć sam się tak nie czuł. – Dziękuję, że byłaś przy mnie, ale naprawdę sobie poradzę.

Astoria westchnęła i zagryzła wargę.

- Zabrałabym cię do mojego domu, ale ojciec… - urwała w pewnym momencie i spojrzała na niego uważnie. – Może znajdę Blaise’a? Na pewno kręci się gdzieś niedaleko…

- Astorio, spójrz na mnie – przerwał jej wywód i położył dłonie na ramionach dziewczyny. Patrzył prosto w oczy swojej towarzyszki. – Dam sobie radę. Wracaj do pracy, zobaczymy się później – powiedział z uśmiechem.

Dziewczyna zagryzła wargi, było widać, że się waha. Po chwili kiwnęła głową.

- Dobrze, ale gdyby coś się stało, natychmiast wyślij mi sowę – powiedziała. Kiedy Draco w odpowiedzi pokiwał głową, odwróciła się i szybko pokonała odległość dzielącą ją od drzwi.

Nagle w jego głowie zarysował się plan. Najpierw poszuka Blaise’a, może przyjaciel pomoże mu znaleźć nocleg. Potem postara się jakoś odkupić winy, pomagając w odbudowie zamku. Potterowi na pewno przyda się każda para rąk do pracy. A co dalej? Nie chciał wybiegać tak daleko w przyszłość.

Powolnym krokiem szedł przez Hogwart. Zamek wyglądał o wiele lepiej niż tydzień temu. Nadal korytarze były zawalone gruzami, ale czarodzieje sprawnie sobie z tym radzili. Wyszedł na szkolny dziedziniec i zobaczył Pottera oraz Weasley’a, którzy usiedli na zniszczonych schodach i zajadali się kanapkami. Malfoy rozejrzał się; ludzie pomagający przy odbudowie zamku najwidoczniej mieli przerwę w pracy, bo każdy z nich znalazł sobie miejsce na chwilowy odpoczynek.

Draco dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że czarodzieje szepczą coś za jego plecami. Kiedy przechodził obok pewnej kobiety, niewiele starszej od niego, ta prychnęła. Jej ojciec uciszył ją szybko.

- Sally, uspokój się. To morderca. Nic nie wart naszej uwagi – powiedział mężczyzna, patrząc na Dracona wściekłym wzrokiem.

Morderca?

Wybaczcie mi ten poślizg. Naprawdę nie mogłam wcześniej dodać rozdziału, a powód jest chyba dosyć błahy - brak czasu.
Nie wiem, co mogłabym jeszcze dodać.  Rozdział chyba mi się podoba, chociaż nie jestem do niego przekonana.
Ech, idę się uczyć. Prezentacja z polskiego sama się nie zrobi, prawda?
Aha, co sądzicie o nowym szablonie?