2. Rozpacz

Kiedy Blaise położył mu rękę na ramieniu, Draco bez namysłu ją strącił. Nie miał ochoty na takie pierdoły. Wzdrygnął się pod dotykiem przyjaciela. A już najbardziej rozeźliły go słowa Pansy. Z pewnością chciała mu pomóc, tyle że w tamtym momencie przestał myśleć. W głowie miał pustkę. Kompletną pustkę.

- Wszystko będzie dobrze – wyszeptała drżącym głosem Pansy.

Odważyła się stanąć naprzeciw niego i spojrzeć mu w oczy, zasłaniając chłopakowi widok. Szybko jednak spuściła wzrok na swoje dłonie, widząc lodowate oczy młodego Malfoya. Odepchnął ją na bok, zupełnie nie przejmując się jej jękiem. Nie zdawał sobie sprawy, czy używa w tym momencie siły czy nie.

- Potrzebujesz czegoś? – zapytał rzeczowo Blaise, zasłaniając swoim ciałem Pansy. Dopiero po kilku sekundach dotarło do Draco, co zrobił Zabini.

Nawet najlepszy przyjaciel unikał wzroku Dracona. Zrobiło mu się słabo, bo zdał sobie sprawę z tego, jak się zachowuje. Mimo tego nie potrafił do końca opanować emocji. Trzymał się kurczowo myśli, że nie powinien robić nic pochopnie.

Chłopak błądził spojrzeniem wokoło, aż w końcu natrafił na miejsce, w którym stał Blaise.

- Tak – wydusił z siebie blondyn. Pansy od razu podniosła głowę i wpatrywała się w niego z niecierpliwością. Ta dziewczyna naprawdę była gotowa mu pomóc. Przecież tak robią przyjaciele. – Dajcie mi święty spokój.

- Ale… - usłyszał cichy głos dziewczyny, a potem syknięcie.

Odwrócił się, kiedy jego przyjaciele odchodzili. Owszem, wahali się, czy powinni zostawiać go samego. Wiedzieli jednak, że Draco musi najpierw sam sobie wszystko poukładać. Przez lata nauczył ich, że nie potrzebuje słodkich słówek, tylko ciszy i spokoju.

Widział jeszcze, jak Pansy szarpała się, mówiąc coś rozdrażnionym głosem. Draco nie słyszał jej słów. Blaise trzymał ramię dziewczyny w mocnym uścisku i szedł przed siebie. Draco ponownie spojrzał w dół, kiedy oboje zniknęli w murach zamku.

Powoli uklęknął. Odważył się spojrzeć na martwą Narcyzę i wziął delikatnie jej drobną dłoń w swoją. Wciąż miała na palcu złotą obrączkę. Ręka jego rodzicielki była bezwładna. Kiedy pierwszy raz spojrzał na swoją matkę, nie mógł uwierzyć w to, że kobieta nie żyje. Patrzył wszędzie, byle tylko nie na nią, ale kiedy już utkwił w niej wzrok, nie mógł oderwać oczu. Świadomość tego, że inni również stracili najbliższych, wcale go nie pocieszała. On został kompletnie sam. Stracił najbliższą mu osobę i nie miał najmniejszego zamiaru się z tym pogodzić.

Narcyza miała lodowato zimne ręce. Jej cera wydawała się szara, a wydatne niegdyś kości policzkowe, zapadnięte. Na czole widać było drobną ranę, a pod zamkniętymi powiekami ciemnie cienie. Była bezbronna i drobna, ale wciąż wyglądała jak żona Malfoya. Godnie.

Pod oczami zapiekły go łzy i zupełnie przestał przejmować się ludźmi, którzy go otaczali. Wpadł w szał, a w jego głowie była tylko jedna myśl.

- Mamo, obudź się – poprosił cicho.

Lecz ona nie posłuchała. Dalej leżała bez życia na hogwardzkim dziedzińcu. Nie ruszała się. Draco potrząsnął jej ramionami.

- Mamo, błagam, obudź się – poprosił jeszcze raz, ale teraz łzy spłynęły po jego policzkach.

Czuł pustkę w sercu, a jednocześnie ból tak dojmujący, że marzył tylko o tym, by zamienić się z matką miejscami. Dopiero teraz dotarło do niego, jak mocno kocha tę kobietę i jak wielka więź była między nimi. Tylu rzeczy jej nie powiedział. Za tyle spraw nie przeprosił. Tak rzadko, prawie wcale, mówił jej „kocham cię”. Tyle by oddał, żeby tylko Narcyza otworzyła oczy.

Już nie wstydził się łez. Wreszcie poniósł karę za swoje czyny i wybory. Wreszcie poczuł się źle. Wreszcie włączył emocje. Wreszcie mógł być słaby.

Szloch wstrząsnął jego ciałem. Miał gdzieś to, że wszyscy się na niego patrzą. Pogładził matkę po policzku. Nie zareagowała. Czy spodziewał się, że zareaguje?

Ktoś uklęknął obok niego i położył rękę na jego plecach. Tym razem jej nie strząsnął.

- Nie martw się o pogrzeb, Ministerstwo wszystko załatwi – powiedziała cicho Hermiona Granger.

Draco prychnął. Otarł łzy, po czym spojrzał na nią i uśmiechnął się drwiąco.

- Ty naprawdę myślisz, że nie mam serca – bardziej stwierdził, niż zapytał.

Patrzył na nią, na jej brudną od kurzu i krwi twarz, na jej zmarszczone czoło, na rozbiegane oczy. Zarumieniła się i spuściła głowę.

- Nikt nie powinien być sam w takiej chwili – wyszeptała i zabrała rękę z jego pleców.

- Nawet Śmierciożerca? – prowokował ją.

- To nie o to chodzi – pokręciła głową. Spojrzała mu prosto w oczy. – Poza tym, ktoś powinien opatrzyć twoją nogę.

- Nie potrzebuję twojej litości – syknął.

Hermiona uniosła brwi i wstała powoli.

- Skoro nie chcesz pomocy od… kogoś takiego jak ja, to przyślę inną osobę – powiedziała cierpko.

Draco skrzywił się. Doskonale pamiętał jak w drugiej klasie nazwał ją szlamą. Do dzisiaj się tego wstydził. Uważał bowiem, że Hermiona Granger jest jedną z najbardziej utalentowanych czarownic, jakie przyszło mu poznać. Tylko nigdy jej tego nie powiedział.

- Nie chcę pomocy od nikogo! – odparł na to i odwrócił się do Narcyzy. Odgarnął jasne włosy z jej czoła.

Usłyszał odgłos kroków i domyślił się, że dziewczyna odeszła.

Być może należało schować dumę do kieszeni i dać sobie pomóc? Może ktoś powinien się nim zająć? Być może ktoś naprawdę powinien opatrzyć jego ranę?

Nie mógł teraz o tym myśleć. Jedyne, co zaprzątało jego głowę to fakt, że należy pochować Narcyzę Malfoy. Z trudem teleportował się z nią do rodzinnego grobowca. Przez chwilę nie mógł się ruszyć. Powoli fakty docierały do jego otumanionego umysłu. To jego ostatnie chwile z mamą.

Wstał szybko i, nie zważając na ból w nodze, otworzył grobowiec. Wszedł do środka. Panował tu półmrok, ale on nie miał problemów ze znalezieniem kamiennej trumny Narcyzy, bo była podpisana imieniem i nazwiskiem, tak jak wszystkie inne. Z trudem odsunął ciężką płytę i znalazł w środku list. Już z daleka rozpoznał pismo matki. Schował kartkę do kieszeni.

Łzy płynęły mu po policzkach, gdy wrócił po jej ciało. Nie mógł wybaczyć sobie, że nie zapewnił jej godnego pochówku. Ale kto miałby przyjść? Bellatriks nie żyła, Lucjusz został zesłany do Azkabanu, a on nigdy nie zamienił słowa z ich dalszą rodziną. Przypomniał mu się pogrzeb Abraxasa Malfoya. Przybyło mnóstwo osób, a dziadka Dracona żegnano ze wszystkimi honorami.

Delikatnie podniósł matkę z ziemi i włożył jej ciało do trumny. Złożył jej ręce. Kiedy zamknął trumnę, krzyknął. A tym krzyku zwarł cały swój ból i rozpacz, wszystko to, co zostało mu po matce. W jego głowie przewijały się wspomnienia. A w grobowcu cały czas brzmiało echo jego bólu.

Wyszedł z dusznego grobowca i zatrzasnął za sobą ciężki drzwi. Rozejrzał się dookoła. Malfoyowie od pokoleń byli chowani pośrodku niewielkiego lasku. Słońce przebijało się przez drzewa, lecz poranek był chłodny. Piękny majowy dzień. A Narcyza tak kochała maj…

Rzadko odwiedzał to miejsce. Ostatnim razem był tu na pogrzebie ojca Lucjusza, a od tamtej pory minęło kilkanaście lat. Otarł łzy wierzchem dłoni i ruszył przed siebie wydeptaną ścieżką. Nie przejmował się mugolami, bo grobowiec był zabezpieczony zaklęciami.

Potrzebował przestrzeni, z dala od ciekawskich oczu i osób, które chcą mu pomóc. Szedł tak długo, aż dotarł na skraj lasu. Ból w nodze coraz bardziej go osłabiał. Zobaczył niedaleko mały domek, pewnie należący do mugoli. Pierwszą jego myślą było pójście tam. Dopiero teraz odczuł ssący głód, ale nie miał odwagi podejść do domostwa. Przede wszystkim zdawał sobie sprawę z tego, jak wygląda. Nie mógł tak zapukać do mugoli.

Nie miał także sił iść dalej. Jedyne, czego chciał, to wrócić do domu. Zaraz pomyślał o zimnym dworku, w którym się wychował. Innego domu nie miał. Z trudem ponownie się teleportował i poczuł zawroty głowy. Zatoczył się, a przed oczami mu pociemniało. Zdecydowanie musiał odpocząć. Wydarzenia minionej nocy i dzisiejszego poranka zwalały go z nóg. Marzył o swoim wielkim, miękkim łożu.

Kiedy wreszcie już stał stabilnie na nogach, a zawroty głowy ustały, zobaczył, że coś jest nie tak. Brama dworku była zniszczona. Ogromną posiadłość zrównano z ziemią, a z całej konstrukcji pozostały tylko trzy ściany. Wielki dąb leżał na ziemi, a po ogrodzie nie przechadzały się pawie. Draco poczuł ukłucie w sercu. Wojna odebrała mu nie tylko rodziców, ale także dom. Śmierciożercy zabrali mu wszystko.

Podszedł powoli bliżej. Może udałoby znaleźć mu się coś na przebranie i bandaż, by opatrzeć nogę? Chodził ostrożnie po ruinach i znajdował kolejne ubrania. Otrzepywał je z kurzu i brudu. Zaklęciami usuwał większe przeszkody. Był jak robot, wyłączył wszystkie emocje, ale stopniowo opadał z sił.

Kiedy znalazł wszystkie potrzebne rzeczy, przebrał się. Podwinął nogawkę spodni, by nie obcierała mu rany. Nie miał, niestety bandaża, ale w jego ręce trafiła ocalała butelka wódki. Wylał połowę zawartości na łydkę, by odkazić ranę, po czym pociągnął spory łyk. Napój zapiekł jego suche gardło.

Rana piekła niemiłosiernie, a w oczach znów pojawiły się łzy. Potrzebował opatrunku. Spróbował transmutować kamień w bandaż. Nie mógł się skupić, dlatego zaklęcie podziałało za siódmym razem.

Zawiązał na nodze prowizoryczny opatrunek, który natychmiast przesiąkł krwią. Odsunął większe kamienie, by zrobić sobie miejsce. Był naprawdę zmęczony, ból go osłabił, a oczy same się zamykały, lecz wiedział, że musi przede wszystkim zadbać o własne bezpieczeństwo. Ostatkiem sił rzucił kilka ochronnych zaklęć, których nauczyli go rodzice.

Mimo niewygód, kiedy tylko położył głowę na ziemi, od razu zasnął.

A śniła mu się mama…

Rozdział może i górnych lotów nie jest, ale coś się w nim dzieje. Nie jest też chyba taki najgorszy.
Pozdrawiam, A.