3. Pomoc

Draco obudził się z tępym bólem głowy, który rozsadzał mu czaszkę. Noga paliła go żywym ogniem i chciało mu się wymiotować. Jednocześnie czuł głód i pragnienie, ale mimo wszystko wiedział, że i tak nic by nie przełknął. Marzył jedynie o szklance wody, bo kiedy zaciskał popękane i suche usta, czuł ból. Kiedyś woda wydawała się dla niego czymś naturalnym i czymś, czego nigdy nie będzie mu brakować. Teraz jednak wiedział, jak bardzo może być cenna.

Powoli usiadł i spojrzał na swoją nogę. Opatrunek, który zrobił wcześniej, był cały przesiąknięty krwią. Teraz, gdy Draco był już w miarę wypoczęty, zganił się w myślach i przeklął na głos. Zamroczony bólem zupełnie zapomniał o bardzo łatwym zaklęciu, którego nauczył się na pierwszym roku nauki w Hogwarcie. Zerwał brudny bandaż i odrzucił go na bok.

Wymacał ręką swoją różdżkę i z trudem wyszeptał:

- Ferula.

Natychmiast pojawiły się bandaże, które oplotły starannie jego nogę i przymocowały ją do deseczki. Nie przyniosło to oczekiwanej ulgi, ale Draco wiedział, że przynajmniej nie będzie musiał obawiać się o ranę podczas chodzenia.

Rozejrzał się powoli. Z monumentalnego dworku, w którym się wychował, nie zostało nic. Patrzył na ruiny swojego domu i dławił się łzami. Nie miał rodziców, nie miał domu, nie miał kogo poprosić o pomoc. Jedynymi jego sprzymierzeńcami byli Śmierciożercy, teraz jednak był pewien, że ci, którzy ocalali, zostali wtrąceni do Azkabanu.

Myślał intensywnie, ale nie mógł przypomnieć sobie żadnego krewnego, do którego mógłby się zwrócić o pomoc. Wiedział, że nie może zostać w ruinach dworu Malfoyów. Musiał przyjąć także inny scenariusz – niektórzy Śmierciożercy mogli uciec i szukać zemsty. Bo to, że Voldemort zginął, nie znaczyło, że zło na całym świecie zginęło razem z nim.

Młody czarodziej wstał powoli i oparł ciężar ciała na zdrowej nodze. Był pewien, że zaklęcia rzucone przez niego ostatniej nocy na pewno jeszcze działają, ale nie wiedział, jak długo będzie bezpieczny. Dworek był położony w środku mrocznego lasu, do którego zawsze bał się wejść. Spojrzał w górę. Słońce oślepiło go, więc szybko odwrócił wzrok. Był piękny dzień. Słyszał śpiew ptaków i szum liści. Nagle zapragnął po prostu zniknąć.

Rozpiął bluzę i podwinął rękawy, bo zaczęło mu się robić gorąco. Zawsze gardził mugolskimi ubraniami, ale teraz stwierdził, że na nic przydałyby mu się piękne szaty. Wiał delikatny wiatr, a Draco zdał sobie sprawę, że musi jak najszybciej opuścić to miejsce. Głodny, odwodniony, ranny i niewyspany, nie mógł bronić się przed potencjalnym zagrożeniem. Nie czuł także sentymentu do zniszczonego domu – bez Narcyzy ten dworek nie miał w sobie nic z ciepłego i rodzinnego azylu.

Zastanowił się, gdzie mógłby się udać. Wszyscy pewnie pomagali przy odbudowie zamku albo zajmowali się ostatnim pożegnaniem swoich bliskich. Gdyby Draco pojawił się teraz w Hogwarcie, na pewno nikt by mu nie pomógł. Jednak nie mógł też udać się do mugolskiego miasta. Nie chciał żebrać o pomoc, ponieważ był zbyt dumny na to, by mugole rzucali mu litościwe i współczujące spojrzenia.

Rana na nodze zapiekła. Wiedział, że jeśli szybko nie znajdzie kogoś, kto profesjonalnie opatrzy mu nogę, może się to źle skończyć. Przypomniał sobie Hermionę Granger i nagle głęboko pożałował tego, że nie pozwolił jej na pomoc. Chciała dobrze i nie była niczemu winna. Już nawet nie obchodziło go jej pochodzenie.

Poczuł zawroty głowy i z trudem złapał równowagę. Rozejrzał się jeszcze raz. Tu spędził całe swoje dzieciństwo. Może nie do końca szczęśliwe, ale nie znał innego życia. Zawsze bawił się sam, bo Mafloyowie nie mieli sąsiadów, a Draco nie poznał żadnych swoich kuzynów. Nawet nie wiedział, czy ma jeszcze jakichś kuzynów.

Jego wzrok zatrzymał się na zniszczonej bramie. Nie wiedział, czy zdołałby do niej podejść, ale pomyślał o tym, ilu ludzi przez nią weszło. Tylu dorosłych, od których nauczył się cynizmu i jak kłamać. Tak wiele im zawdzięczał, choć nie mógł być z tego dumny. Tylko Narcyza dbała o to, by zupełnie się nie zepsuł. Choć była z rodu Black, miała inne wartości niż pozycja w czarodziejskim świecie i pieniądze. Nie pokazywała tego światu, ale Draco nie raz słyszał od niej, jak ważne w życiu są odwaga i miłość. Nigdy nie przykładał do tego większej wagi, ale teraz zaczął uświadamiać sobie, jak wiele błędów popełnił.

Już wiedział, gdzie mógł spędzić dzisiejszy dzień. Z trudem teleportował się na cmentarz. Zakręciło mu się w głowie i musiał przytrzymać się ściany grobowca. Pod palcami poczuł chłód i otrzeźwiał odrobinę. Na moment pociemniało mu przed oczami, ale to uczucie szybko minęło. Zorientował się, że jest daleko od krypty Malfoyów.

Przytrzymując się ścian innych grobowców, szedł powoli przed siebie, utykając. Przez chwilę bał się, że nie trafi na miejsce, jednak chyba szedł w dobrym kierunku. Usłyszał za plecami trzask i odwrócił się.

Nie spodziewał się jej tutaj, nie spodziewał się, że będzie chciała go widzieć.

- Odpocznij – powiedziała, podchodząc do niego.

Niska i drobna brunetka o lazurowych oczach podała mu rękę. Bez wahania przytulił ją do siebie i poczuł, jak bardzo tęsknił za kobiecym ciepłem. Schował twarz w jej włosach.

- Astoria – wyszeptał.

Dziewczyna przywarła do niego całym ciałem i głaskała go uspokajająco po plecach. Odsunęła się od niego i zaprowadziła go do małej ławeczki.

- Czemu nie dasz sobie pomóc? – zapytała.

Spojrzał na nią ze zdziwieniem, a ona chwyciła jego rękę.

- Rozmawiałam z Hermioną Granger. Powiedziała mi, że chciała opatrzyć twoją nogę, ale byłeś wobec niej arogancki. Znalazła mnie i zaprowadziła w miejsce, w którym cię znalazła, ale…

- Nie było mnie tam – dokończył za nią i pokiwał głową.

Cieszył się, że ją poznał. Na początku była dla niego tylko młodszą siostrą jego koleżanki z roku, ale w czasie jego ostatniej klasy w Hogwarcie bardzo często ze sobą rozmawiali. Okazało się, że dziewczyna była inteligentna i dojrzała. Ku jego zdziwieniu, sprzeciwiała się reżimowi Carrowów i Snape’a, jednak nie robiła nic, by go obalić. Po prostu się bała, ale nigdy nie popierała Voldemorta. Draco potrzebował takiej przyjaciółki.

- W Hogwarcie jest pomoc, na pewno ktoś się tobą zajmie – powiedziała cicho. Przyłożyła rękę do jego czoła i na moment na jej twarzy pojawił się strach, który szybko zamaskowała sztucznym uśmiechem. – Nie jest ci słabo? – zapytała.

Draco wzruszył ramionami.

- Trochę kręci mi się w głowie, ale to chyba z głodu – odparł.

- Zabiorę cię tam, dobrze?

Pokiwał powoli głową, ale coś mu nie pasowało. Skąd Astoria wiedziała, gdzie go szukać?

- Poczekaj chwilę – zaczął chłodnym głosem, a ona zesztywniała. – Skąd wiedziałaś, gdzie jestem?

- Nie wiedziałam – odpowiedziała po chwili i zawahała się. – Byłam kiedyś u ciebie, pamiętasz? – zapytała nagle, a on znów kiwnął głową. Zupełnie nie wiedział, co to ma do rzeczy. – Poprosiłam Dafne, żeby pomogła mi się tam teleportować. Znalazłyśmy tylko zakrwawione bandaże i Dafne stwierdziła, że pewnie nie żyjesz albo uciekłeś, ale ja… Nie chciałam w to uwierzyć. Potem powiedziała mi, że twoja mama… - zawiesiła na chwilę głos. Zdawało się, że szuka odpowiednich słów. - Teleportowałyśmy się tutaj. Nie wiedziałam, czy tu będziesz, ale kazałam jej wracać do domu. Protestowała trochę, jednak udało mi się ją przekonać. Liczyłam na odrobinę szczęścia i znalazłam cię – dokończyła.

Draco poczuł, że coś go ściska w gardle. Oprócz matki nikt nigdy się tak o niego nie troszczył. Zakręciło mu się w głowie, ale zachował świadomość na tyle, by pomyśleć, jak nierozważnie Astoria się zachowała. Przecież gdyby go tu nie znalazła, jak by wróciła? Przecież nie umiała się teleportować! A to wszystko tylko dlatego, że chciała znaleźć swojego przyjaciela.

- Draco, musimy się dostać do Hogwartu – powiedziała stanowczo, patrząc na niego.

- Wiem – odpowiedział słabo. Zaczęło mu się kręcić w głowie. Dostrzegł przerażone spojrzenie dziewczyny. Uśmiechnął się do niej z trudem. – Chyba dam radę teleportować się jeszcze raz. Tylko czy nie zabezpieczyli zamku zaklęciami?

Astoria zagryzła wargę.

- O tym nie pomyślałam.

Między nimi zapadła cisza. Dziewczyna wstała i zaczęła chodzić w kółko. Draco przestał myśleć i czuł, że z minuty na minuty słabnie.

- A gdybyśmy spróbowali dostać się do Hogsmeade? Wolałabym zabrać cię do mojego domu, ale mój ojciec… - przerwała nagle. Odchrząknęła. – Spróbuj teleportować się do Hogsmeade.

Draco pokiwał głową. Astoria podeszła do niego i pomogła mu wstać. Ścisnęła mocno jego ręce i nie mówiła nic. Draco starał się skoncentrować. Hogsmeade. Hogsmeade. Hogsmeade. Nagle poczuł mocne szarpnięcie, a dziewczyna mocniej zacisnęła dłonie. Po kilku okropnie długich sekundach pod stopami wyczuł twardy grunt i zatoczył się. Zacisnął zęby, żeby nie zwymiotować. Oparł się całym ciężarem ciała na Astorii.

- Potrzebuję pomocy! – usłyszał jej krzyk, zanim stracił przytomność.

Nie obchodziło go, do kogo Astoria krzyknęła, gdzie w ogóle się znajdowali, że nie ma domu, nie ma dokąd pójść. Ciemność obejmowała go swoimi ramionami, a on nawet się nie opierał. Poddał jej się i stracił przytomność.

Czy tak wygląda umieranie?

Draco w głowie miał pustkę, ale niezbyt się tym przejmował. Było mu ciepło, wygodnie, lekko i błogo. Czuł się cudownie wypoczęty. Wyrwał się z objęć ciemności i za wszelką cenę chciał otworzyć oczy. Problem w tym, że jego powieki były tak ciężkie, że nie miał siły ich podnieść. Miał wrażenie, że całe jego ciało odmawia mu posłuszeństwa. Z trudem rejestrował poszczególne dźwięki. Najpierw nie potrafił ich rozróżnić, ale stopniowo zaczynały one łączyć się w jedną spójną całość.

- Chyba się budzi – usłyszał podekscytowany szept.

Nie wiedział, kto wypowiedział te słowa. Jeszcze przez jakiś czas miał wrażenie, że ta osoba stoi za drzwiami, bo jej słowa były stłumione. Poczuł coś chłodnego na czole. Nie wzdrygnął się ani nie zaprotestował. Jakby stracił kontrolę nad własnym ciałem. Jednak chłód był bardzo przyjemny i Draco bardzo chciał znów odpłynąć i przestać cokolwiek czuć.

- Panie Malfoy, czy pan mnie słyszy?

Draco, na dźwięk swojego nazwiska, zebrał w sobie wszystkie siły i powoli otworzył oczy. Oślepiło go światło. Nad sobą zobaczył dwie ciemne postaci. Nie wiedział, kto się nad nim nachyla i gdzie się znajduje. Zaniepokoił się – co jeśli trafił w ręce Śmierciożerców?

Jak przez mgłę przypominał sobie poszczególne wydarzenia. Spadły na niego niczym lawina. Wojna, upadek Voldemorta, śmierć Narcyzy, skromny pogrzeb, noc w ruinach dworku Mafloyów, wizyta na cmentarzu, rozmowa z Astorią i… Nic więcej nie potrafił sobie przypomnieć. Co się stało? Gdzie była Astoria?

Jego oczy powoli przyzwyczajały się do ostrego światła. Skupił się na jednym punkcie. Sufit… Gdzieś już widział ten sufit. Pamiętał go z czasów szkoły. A więc znajdował się w Hogwarcie!

Poczuł czyjąś rękę na czole i z trudem spojrzał w inną stronę. Draco zaczął rozróżniać szczegóły i zobaczył twarz mężczyzny w średnim wieku. We włosach miał siwe nitki, w kącikach oczu widać było delikatne zmarszczki, a ciemne brwi marszczyły się w zamyśleniu. Mężczyzna spoglądał na niego brązowymi oczami i wygiął wąskie usta w lekkim uśmiechu.

- Jak się pan czuje? – zapytał mężczyzna.

Draco nie odpowiedział od razu. Czuł w ustach suchość.

- Wspaniale – odpowiedział słabym głosem.

- Astorio, odsuń się na chwilę – z prawej strony usłyszał dziewczęcy głos. Odwrócił głowę w tamtą stronę i ujrzał Hermionę Granger. Czuł jej dłonie na swoim ciele, lecz nie protestował. Świadomość podpowiadała Draco, że mugolaczka nie zrobi mu krzywdy. Jednak nie bardzo wiedział, co ona robiła w hogwardzkim skrzydle szpitalnym, ale nie miał siły, by pytać.

- Nazywam się Grant i jestem Uzdrowicielem – przedstawił się mężczyzna, a Draco znów spojrzał na niego. – Hermiono, zmień mu, proszę, opatrunek i podaj eliksir wzmacniający. – Zwrócił się do dziewczyny. – A potem zobacz, jak się czują inni pacjenci i daj mi znać, jeśli coś będzie nie tak.

- Oczywiście, panie Grant – odparła Granger cicho.

Uzdrowiciel uśmiechnął się do Dracona ciepło i zniknął z jego pola widzenia. Miejsce Granta zajęła Astoria. Młody czarodziej poczuł ulgę, że nic jej nie jest. Miała tylko małe zadrapanie na czole, ale nie wyglądało ono groźnie. Dziewczyna była blada i bardzo zmęczona.

- Co się stało? – zapytał Draco, a Astoria delikatnie wzięła go za rękę. Miał wrażenie, że dziewczyna boi się go dotknąć.

- Teleportowaliśmy się do Hogsmeade i zemdlałeś – odpowiedziała szybko, odgarniając mu włosy z twarzy. – Na szczęście Blaise i Teodor zatrzymali się w Gospodzie Pod Świńskim Łbem i pomogli mi przetransportować cię do Hogwartu. Grant mówi, że twój stan wynika prawdopodobnie z odwodnienia, głodu i dużej utraty krwi.

- Będę podawać ci eliksir wzmacniający trzy razy dziennie – powiedziała Hermiona, odchodząc od łózka Dracona. W rękach trzymała czysty bandaż i małą fiolkę. – Najpierw muszę zobaczyć, jak wygląda twoja rana – dodała i odsłoniła kawałek białej kołdry. Nie skrzywiła się, gdy odwinęła stary bandaż. Uśmiechnęła się jednak delikatnie. – Wszystko się ładnie goi, za jakieś cztery dni nie będzie nawet śladu.

Kiedy ich oczy się spotkały, Draco poczuł wstyd. Zupełnie zapomniał o obecności Astorii, która mówiła coś do niego. Jedyne co zaprzątało jego głowę, to wspomnienia, jak okropnie traktował Gryfonkę. Hermiona okazała się od niego dużo dojrzalsza i nawet zdecydowała się mu pomóc. Gdy skończyła zmieniać bandaż, podała mu fiolkę.

- Wypij to – powiedziała, a on chwycił w rękę szklany przedmiot.

Przez chwilę patrzył na jasnofioletową ciecz, a potem spojrzał na Hermionę.

- Dziękuję.

Miał tylko nadzieję, że Granger wiedziała, za co jej dziękuje. Bo jemu nie chodziło o eliksir. Kiwnęła tylko głową z lekkim uśmiechem i podeszła do innego pacjenta. Draco przyłożył do ust fiolkę i jednym haustem wychylił całą zawartość. Poczuł okropnie gorzki smak na języku, a potem zrobiło mu się bardzo błogo.

- Zdrzemnij się – poleciła mu Astoria, wciąż trzymając jego rękę.

Nie odpowiedział jej, tylko zamknął oczy.

Nie do końca zdawał sobie sprawę z tego, co się wokół niego dzieje. Cieszył się, że nie musi zaprzątać sobie głowę wymyślaniem miejsca do spania. W szpitalu spędzi jeszcze kilka dni, a potem coś wykombinuje. Zdziwił się tylko, dlaczego Astoria tak bardzo o niego dbała. Czyżby czuła do niego coś więcej niż zwykłą przyjacielską sympatię? Miał tyle pytań.

Największym zdziwieniem była obecność Hermiony Granger. Tyle lat się nienawidzili, a ona potrafiła odsunąć na bok wszystkie niesnaski i potraktować go jak przyjaciela. Zanim odpłynął w sen, obiecał sobie, że przy najbliższej okazji przeprosi ją za te wszystkie lata. Może przynajmniej w ten sposób uda mu się zacząć nowe, lepsze życie. Nie liczył na jej wybaczenie, jednak był pewien, że decyzja o przeprosinach była najlepszą jego decyzją od bardzo długiego czasu.

Wiecie co? Ten rozdział był gotowy do publikacji parę miesięcy temu, ale jak go przeczytałam jeszcze raz, to wydał mi się taki bez sensu. I dosłownie dwa dni temu zaczęłam pisać go od początku. Nie mam pojęcia, jakim cudem się wyrobiłam, ale jestem z siebie dumna, bo teraz rozdział mi się podoba. Mam nadzieję, że Wam też.
Całuję i do następnego!